Για ακόμη μία φορά και αυτό το καλοκαίρι έφτασαν στα αυτιά μας περιστατικά σεξουαλικών παρενοχλήσεων και βιασμών μέσα από τις μαρτυρίες των ίδιων των γυναικών που τα βίωσαν. Δύο από αυτά (σίγουρα και πολύ περισσότερα) διαδραματίστηκαν σε ελληνικά νησιά και πιο συγκεκριμένα στη Σαμοθράκη και στην Ικαρία. Καθόλου δεν μας παραξενεύει το γεγονός αυτό, καθώς πολύ συχνά η χαλαρή ατμόσφαιρα τόσο των διακοπών, όσο και άλλων περιστάσεων διασκέδασης (βλ. καρναβάλια) λειτουργούν ως δικαιολογία για παραβαστικές και παρενοχλητικές συμπεριφορές. Δεν μπορούμε άλλωστε να ξεχάσουμε τον μεγάλο αριθμό βιασμών που καταγγέλλουν κάθε χρόνο τουρίστριες σε ελληνικά νησιά.

Ωστόσο, θα θέλαμε να σταθούμε ακόμη περισσότερο στον βιασμό που κατήγγειλε η γυναίκα στην Ικαρία, καθώς ο βιαστής της κινούνταν και συνεχίζει να κινείται στα πέριξ των κινηματικών χώρων που κινούμαστε κι εμείς. Σε χώρους τόσο πολιτικούς, όσο και στη γειτονιά που  πολλές και πολλά από εμάς μένουμε, συναποφασίζουμε, διασκεδάζουμε και χτίζουμε τις αντιστάσεις μας. Για ακόμη μία φορά δεν πέφτουμε από τα σύννεφα. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο σεξισμός και η κουλτούρα του βιασμού είναι στάσεις γερά εμπεδωμένες στην κοινωνία, κομμάτι της οποίας είναι και οι κινηματικοί χώροι στους οποίους κινούμαστε. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν καταγγελθεί από γυναίκες και λοατκια+, μέλη συλλογικοτήτων, περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης, βιασμών, σεξιστικών και ομοφοβικών συμπεριφορών. Η στάση που αντιμετωπίζουμε τις περισσότερες φορές είναι αυτή της συγκάλυψης του θύτη με το πρόσχημα της κινηματικής του παρουσίας, ακόμη και της “αντισεξιστικής” γενικά στάσης ενός ατόμου και εν τέλει ο στιγματισμός της επιζώσας που “θέλει να διασπάσει την ενότητα του κινήματος”.