Λίγα λόγια για το ζήτημα των γυναικοκτονιών με αφορμή την δίκη Τοπαλούδη

Στις 15 Μαΐου έληξε η δίκη για την γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη, της 21χρονης φοιτήτριας που βιάστηκε και δολοφονήθηκε δυο χρόνια πριν στην Ρόδο. Το δικαστήριο έκρινε τους δυο δράστες ομόφωνα ένοχους για βιασμό και ανθρωποκτονία και έτσι καταδικάστηκαν σε 15 χρόνια και ισόβια κάθειρξη, χωρίς ελαφρυντικά. Το όλο ζήτημα έλαβε μεγάλες διαστάσεις στα ΜΜΕ και απασχόλησε το δημόσιο λόγο, δίνοντας την ευκαιρία να ανοίξει το θέμα της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών με μαζικούς όρους. Μπορεί η όποια νομική δικαίωση να μην αναιρεί το θάνατο της Τοπαλούδη, ούτε βέβαια άλλων περιπτώσεων που έμειναν στην αφάνεια, όπως της Αγγελικής, της Γιαννούλας, των τριών μεταναστριών στον Έβρο και δεκάδων άλλων ανώνυμων θηλυκοτήτων, ωστόσο η μαζική παρουσία φεμινιστικών συλλογικότητων και οργανώσεων σε κάθε δικάσιμο, ήρθε να επιδράσει καθοριστικά στην έκβαση της δίκης. Από την αρχή της δίκης, με την αυξημένη διεκδικητικότητα και πολιτική αιτηματολογία που διατύπωσαν όπως «χωρίς συναίνεση είναι βιασμός» και «το προσωπικό είναι πολιτικό», προσπάθησαν να απεμπλέξουν τον βιασμό από την ιδιωτική σφαίρα και να αποδομήσουν το κυρίαρχο πατριαρχικό αφήγημα, ότι δηλαδή αποτελεί μεμονωμένο γεγονός που (ενδεχομένως) να προκάλεσε και το θύμα.